ΒΡΕΦΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
 

Τα βρέφη που ακολουθούν συνεδρίες φυσικοθεραπείας παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες σε σχέση με τις υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες των παιδιών.
Καθώς η ανάπτυξή τους βρίσκεται στα πρώτα βήματα χρειάζονται τη βοήθεια του ενήλικα (γονέα) για να μπορέσουν να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους, να επικοινωνήσουν τις ανάγκες τους και να νιώσουν ασφάλεια.
Μεταξύ του ατόμου που φροντίζει το βρέφος (συνήθως είναι η μητέρα) και του βρέφους αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός ο οποίος λειτουργεί ως ασφαλής βάση για να μπορέσει το βρέφος να δοκιμάσει νέες δεξιότητες, γνωρίζοντας όμως ότι η μητέρα θα βρίσκεται κοντά (θεωρία της προσκόλλησης).
Η ιδιαίτερη αυτή σχέση δε θα μπορούσε να απουσιάζει από τις φυσικοθεραπευτικές συνεδρίες. Η μητέρα (ή ο πατέρας) λειτουργούν σα «διευκολυντές» αφήνοντας χώρο στο μωρό να αλληλεπιδράσει με το θεραπευτή.
Ταυτόχρονα, η εμπιστοσύνη των γονιών προς το θεραπευτή είναι μια σημαντική προϋπόθεση ώστε και το βρέφος να αφεθεί να νιώσει ασφάλεια στα χέρια του θεραπευτή.
 

Στη διαδικασία αυτή μπορεί να παρουσιαστούν δυσκολίες. Απ’ τη μια οι γονείς νιώθουν ότι το μωρό είναι απόλυτα εξαρτημένο από εκείνους και μπορεί να νιώθουν άγχος κάθε φορά που φεύγει από τα χέρια τους. Απ’ την άλλη ο θεραπευτής καλείται να δημιουργήσει μια ασφαλή θεραπευτική σχέση με το βρέφος ώστε να μπορέσει να το βοηθήσει να βελτιώσει στο μέγιστο τις κινητικές του δεξιότητες. Λόγω της αδυναμίας του βρέφους να επικοινωνήσει λεκτικά οι γονείς είναι εκείνοι που έχοντας παρατηρήσει το βρέφος γνωρίζουν ποιες είναι οι ανάγκες του. Οι γονείς εμπλέκονται έτσι στη θεραπεία.
Γίνονται σύμμαχοι με το θεραπευτή παρέχοντάς του τις πληροφορίες που χρειάζεται ώστε να γνωρίσει καλύτερα το μωρό και να μπορέσει να παρέχει κι εκείνος ασφάλεια κατά τη διάρκεια της θεραπείας.
 

Θα λέγαμε ότι η κύρια πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γονείς είναι να διαχειριστούν τα δικά τους συναισθήματα άγχους όταν αφήνουν το μωρό στα χέρια του θεραπευτή και να δείξουν εμπιστοσύνη ακολουθώντας τις συμβουλές του.
Στο σημείο αυτό αναδεικνύεται η σημασία της ειλικρινούς επικοινωνίας μεταξύ των γονέων και του θεραπευτή. Οι γονείς γίνονται αρωγοί δίνοντας πληροφορίες, ενώ ο θεραπευτής καθοδηγεί δίνοντας συμβουλές για τη μέγιστη απόδοση της κινητικής ανάπτυξης του βρέφους.
 

Τόνια Ζαφείρη, ψυχολόγος